STRONA 4/6    1 2 3 4 5 6

Rok 1990 rozpoczyna nowy etap w dziejach teatru. Na razie głównie w dziedzinie repertuaru -  żegnaj Szekspirze witaj Antyku. Na pierwszy ogień poszła „Bojomira”(„Lizystrata”) Arystofanesa – pacyfistyczna komedia seksualna. Zabraliśmy się do sprawy , jak jeże do miłości , z najwyższą ostrożnością, która dzisiaj wywołuje w nas uśmiech politowania dla naszej ówczesnej bojaźliwości.

Próbowaliśmy w pomieszczeniach Oddziału Dziennego , jeszcze na ul. Zwierzynieckiej , czy może już na pl. Sikorskiego (?).

Zagraliśmy jednak w plenerze i to nie byle jakim, na przepięknym dziedzińcu Muzeum Czartoryskich, przy  ul. Św. Jana, który niestety padł ofiarą „modernizacji”.

Jak poprzednio , po dwóch przedstawieniach, rozstaliśmy się z „Bojomirą” ,jak się później miało okazać, chwilowo.

CHÓR: Nie istnieje nad kobietę okropniejszy w świecie stwór...

W następnym roku wróciliśmy , do teatru elżbietańskiego, decydując się na „Czarownicę z Edmonton” Thomasa Dekkera.  To tzw. Tragedia domowa opowiadająca o niewierności, obłudzie, przesądach  i lękach zbiorowych oraz zbrodni.

W premierze , która odbyła się , a jakże, w czerwcu, 1992 r. na scenie Domu Kultury [YMCA] przy ul. Krowoderskiej, przed kamerami TV itd., wystąpiła rekordowa na owe czasy ilość wykonawców – 22 osoby.

STARY BANKS: Precz z mego pola, wiedźmo!

STRONA 4/6    1 2 3 4 5 6