|
Dramaterapia,
jest to użycie kreatywnej dramy do zrealizowania celów
terapeutycznych takich jak odczucie ulgi, emocjonalnej i fizycznej
integracji, osobowościowego rozwoju. Dramaterapia używa teatru
jako narzędzia, dzięki któremu możemy zbliżyć się do
problemów emocjonalnych pacjenta/aktora. To "narzędzie"
- to propozycje ćwiczeń, etiud teatralnych opartych na gotowych
pomysłach z elementami improwizacji. Ponadto to także praca w
oparciu o sztuki teatralne. W treści ich scenariuszy pojawiają
się ludzkie kłopoty, konflikty, trudności i radości.
Pacjent/aktor pracując nad przedstawieniem wnika w zagęszczone
problemy dramatu i ma możliwość odnieść je do siebie samego.
Zazwyczaj nie są one zasadniczo różne od jego własnych wewnętrznych
dylematów.
Głównym
celem tej formy terapii jest ogólnie rzecz mówiąc pogłębienie
rozumienia siebie samego; rozumienia siebie w relacji ja - świat
a ponadto trening kompetencji społecznych . Staramy się to osiągnąć
poprzez pracę z pacjentami nad:
a/ zrozumieniem własnych motywów, motywów i zachowań innych ludzi,
oraz relacji między "ja" a inni omawiając i
grając postacie dramatu.
b/
ekspresją, lepszym wyrażaniem samego siebie.
c/ funkcjami kognitywnymi takimi jak pamięć,
koncentracja, percepcja.
d/
doświadczeniem współpracy i odpowiedzialności za zadanie.
Praca
w grupie teatralnej bazuje na trzech elementach. Są to:
·
struktura
·
umowność
·
zabawa
S
t r u k t u r ę tworzy scenariusz spektaklu, który jest zwykle skróconą
i nieco zmienioną wersją wybranej sztuki, stałość miejsca w
którym spotyka się grupa, czas prób, określony czas trwania
grupy, wybrane role, propozycyjność reżysera.
U m o w n o ś ć polega na wejściu w rzeczywistość
dramatu i jest kluczowym elementem dramaterapii. Jest ona szczegółowo
omawiana podczas pierwszych spotkań poświęconych czytaniu
sztuki. Dyskusje o występujących postaciach, ich problemach toczą
się przez cały okres prób, przy ćwiczeniu poszczególnych
scen. Wydaje się to bardzo ważne ze względu na przebytą
psychozę, a więc zatarcie granic między realnym a nierealnym światem.
Podkreślanie istniejących granic "ja", granej roli,
uzyskiwanie dystansu do granej postaci jest jednym z zasadniczych
zadań terapeuty w pracy z grupą teatralną. Rozróżnienie pomiędzy
realnością a teatralnością jest konieczne, aby ponownie nie
doszło do pęknięcia granic. Dyskusja nad graną postacią,
zrozumienie jej zachowań, myśli i uczuć, reflektowanie uczuć,
które budzi własna gra jest nie tylko drogą poznawania siebie,
ale też zdobywaniem dystansu do świata granej sztuki. Umowność
tworzy poczucie bezpieczeństwa i daje szansę na wypróbowywanie
nowych zachowań.
Z a b a w a jest także świadomie używanym
sposobem na tworzenie dobrego klimatu, budowanie poczucia
bezpieczeństwa i ciągłą próbą terapeutów na
wyzwalanie energii w grupie. Ponieważ w grupie większość
stanowią pacjenci z syndromem negatywnym (smutek, wycofanie,
spadek energii), nie jest to łatwe zadanie. W miarę jednak, jak
grupa staje się spójna, współpracująca ze sobą, żart wsiąka
w każde spotkanie i choć nie wszyscy chcą lub potrafią żartować,
to wszyscy potrafią się wspólnie śmiać.
Nieodłącznym
elementem pracy w grupie jest bliskie towarzyszenie aktorom przez
terapeutów w ich zmaganiu się z rolą i adekwatne wzmacnianie za
kolejne pokonywanie trudności w grze. W grupie teatralnej
prowadzonej przez nas, więcej jest propozycyjności reżysera ,
mniej spontaniczności pacjentów, ze względu na rodzaj zaburzeń
i obecne często jeszcze objawy negatywne choroby. Niemniej jednak
można zauważyć, iż pacjenci odgrywający role główne, najwięcej
korzystają z uczestnictwa w grupach. Prawdopodobnie duża
koncentracja na osobie grającej rolę główną, duża ilość
czasu jej poświęcana, uwaga reżysera i grupy, stanowi w efekcie
kolosalne wzmocnienie, co nieraz owocuje całkowitą remisją
objawową u tych osób i powrotem do tzw. normalnego życia, podjęciem
pracy, nauki, wejściem w związki erotyczne.
|
