Premiera Kraków, Ośrodek na ul. Miodowej, czerwiec 1995

Tragikomedia Eurypidesa jest opowieścią o żonie, która poświęciła własne życie dla ratowania swego męża a potem szczęśliwie wróciła z zaświatów.

 Przesłanie sztuki Eurypidesa jest dwuznaczne. Alkestis, jedyna postać tragiczna zdaje się być dziecinnie naiwną. Admet, jej małżonek, jest figurą moralnie wątpliwą - samolubem i pieczeniarzem, nie mającym żadnej zasługi w końcowym szczęśliwym rozwiązaniu. Zarówno mit jak i rytuał zostają wyszydzone i  przenicowane.
    Z oczywistych terapeutycznych względów potrzebowaliśmy bardziej pozytywnej, choć zapewne nieco naiwnej reinterpretacji tematu - nasza "Alkestis" jest historią człowieka, który dzięki miłości potrafi wznieść się ponad własną słabość.

Śmierć zaskakuje Admeta - naszego bohatera - w chwili najwyższego upojenia radością życia. W przeszłości jednak, Admet zjednał sobie swą pobożnością, przychylność Apolla wraz z przywilejem dającym mu prawo posłania w zaświaty zastępcy - pod warunkiem wszakże, że ten odda zań życie dobrowolnie. Wezwany przez Tanatosa Admet na próżno jednak szuka, wśród przyjaciół i krewnych - włącznie z własnymi rodzicami - kogoś, kto skłonny byłby umrzeć zamiast niego.
W ostateczności jedynie Alkestis - Jego żona i matka ich nowonarodzonego dziecka - gotowa jest poświęcić swe życie dla niego.

    Sam w obliczu śmierci, ogarnięty zwierzęcym strachem, Admet chwyta się tej ostatniej deski ratunku. Gdy jednak, skutkiem tego, staje się potem bezsilnym świadkiem agonii i śmierci żony, to choć uwolniony od lęku i żywy, Admet uświadamia sobie, że jego drogocenne życie stało się beznadziejnie puste i pozbawione sensu. To doświadczenie odsłania przed nim prawdziwą wartość miłości. Na szczęście żałujący swej małoduszności Admet może, z pomocą Apolla, odkupić swą winę i zstąpiwszy do królestwa Śmierci, pokonać Tanatosa i przywrócić Alkestis życiu.

    Ten ostatni motyw  - zaczerpnięty z tradycji orfickiej - jest całkowicie obcy zarówno mitowi Alkestis, jak i sztuce Eurypidesa.  W ten sposób pragnęliśmy zaakcentować miłość, jako siłę sprawczą działań bohaterów - heroizmu Alkestis, dojrzewania Admeta uwieńczonego zstąpieniem do otchłani. Podkreśliliśmy przy tym jego emocjonalną ewolucję i jej znaczenie dla zmartwychwstania Alkestis.

   [ Eurypides jest bardziej zjadliwy i realistyczny - jego postaciami kierują głownie względy społeczne: pobożność, powinność małżeńska, gościnność.   Alkestis ucieleśnia małżonkę doskonałą - posłuszną, obowiązkową, bezgranicznie oddaną mężowi.  Na łożu śmierci troszczy się o gospodarstwo. Admet dba głównie o własną reputację i o opinię publiczną. . Podejmowanie gościa przedkłada nad wymogi żałoby, lecz właśnie za to zostaje wynagrodzony, gdyż Herakles - nieobecny w naszym przedstawieniu - poruszony admetową gościnnością ponad wszystko, odzyskuje dlań utraconą żonę.]

 Inna podstawowa różnica polega na uwypukleniu przez nas wątku umierania. [ W greckiej tragedii wszelkie drastyczne wydarzenia miały miejsce za kulisami, a widz dowiadywał się o nich za pośrednictwem świadków - zazwyczaj sług albo posłańców] My - chcąc zmierzyć się z jednym z największych tabu. naszej kultury, często obecnym jako składnik zaburzeń psychicznych : Śmiercią - ukazaliśmy ją na scenie, czyniąc z umierania i towarzyszących mu rytuałów główną oś naszego przedstawienia.

"Alkestis"- kremacja Alkestis  [Duisburg - maj 1998]

Obsada: 12 osób   

Czas trwania: 36 min.

 Alkestis była pierwszym przedstawieniem , które graliśmy wielokrotnie - w sumie, ciągu sześciu lat, z  przerwami (1995-2001), zagraliśmy ją 11 razy, w tym w Hamburgu, Duisburgu, a także pod ziemią w  Kopalni Soli w Wieliczce.

Przez te 6 lat spektakl uległ poważnym przeobrażeniom, a niemal cała premierowa obsada została
zastąpiona nową.

   Nakręciliśmy również pięć filmów,dokumentujących ewolucję przedstawienia.