STRONA 5/6    1 2 3 4 5 6

W kolejny roku i znów antyk -  Bachantki Eurypidesa. Osią spektaklu był konflikt pomiędzy rozumem a instynktem , naturą a kulturą ; tłumieniem tego, czego się w sobie lękamy a często i nienawidzimy.

 Przedstawienie oraz prowadzący do niego proces stanowiły próbę zgłębienia tego problemu i uświadomienia sobie przyczyn i konsekwencji odrzucenia własnej cielesności.  Po raz pierwszy poświeciliśmy pracy nad tym spektaklem dwa lata. Po premierze (czerwiec'94) , we wrześniu tegoż roku, powstała wersja wideo, zrealizowana w zaledwie 9 dni, podczas obozu  terapeutycznego, z całkowicie nową grupą pacjentów. Dysponując tak ograniczonym czasem, musieliśmy zastosować zupełnie inne, niż dotychczas metody pracy , które nie tylko umożliwiły nam realizację samego filmu , ale i otworzyły przed nami zupełnie nowe możliwości w dalszej pracy w grupie teatralnej.  

Nowe otwarcie – Alkestis.

  Po raz pierwszy zastosowaliśmy tutaj metody , wypróbowane w pracy nad „Penteusem” . Również pierwszy raz utwór był tak znacząco adaptowany pod kątem jego terapeutycznych zadań.

  Spektakl , osnuty był wokół wątku umierania i pogrzebowych rytuałów.

  Mniej było psychologii a więcej symboliki.

  Dotychczas pracowaliśmy głownie w oparciu o tekst, teraz został on zredukowany do absolutnego minimum, zastąpiony czystym działaniem.

Pierwszy raz , w tak znaczącym stopniu, wykorzystaliśmy muzykę do stymulowania aktorów.

„Alkestis” była naszym pierwszym długowiecznym przedstawieniem. W sumie zagraliśmy ją 11 razy w ciągu sześciu lat, z półtoraroczną przerwą , przy czym w ostatnim spektaklu grały już tylko dwie osoby z premierowej obsady, a samo przedstawienie uległo znaczącej ewolucji.

Był to też pierwszy spektakl, który uznaliśmy za nadający się do prezentacji przed otwartą publicznością.

Wciąż pozbawieni własnej sali korzystaliśmy , wielokrotnie z uprzejmości Instytutu Goethego, którego foyer okazało się doskonałą przestrzenią dla tego spektaklu.  

Pierwszy też raz pokazaliśmy nasz spektakl za granicą - wiosną 1998 r. wystąpiliśmy w Hamburgu i Duisburgu.

Po dramatycznej Alkestis postanowiliśmy, dla równowagi sięgnąć po komedię i ponownie wzięliśmy się za Bojomirę. Tym razem jednak pracowaliśmy metodą sprawdzoną podczas realizacji Alkestis.

Tekst uległ maksymalnej redukcji ; ze scenariusza usunięte zostały wszystkie niemal poza fallicznym, wątki.  Seksualność ukazana w krzywym zwierciadle , okazała się nieoczekiwanie łatwa w dotyku .

Ten spektakl miał krótszy żywot , niż Alkestis , ale z nim również pojechaliśmy w świat , prezentując go na Crazy Arts Festival w Hamburgu, w listopadzie 1998r.

Rok 1998 był wyjątkowy. Po raz pierwszy , ciągu kilku miesięcy graliśmy dwa różne przedstawienia. W grudniu poprzedniego roku daliśmy pożegnalny spektakl Bojomiry II w pierwotnej obsadzie, by po Nowym Roku wznowić, po półtorarocznej przerwie , Alkestis, z którą mieliśmy jechać do Niemiec. Po serii przedstawień , odłożyliśmy na bok ten spektakl i wróciliśmy, już w nowej obsadzie, do Bojomiry II , z która również wybieraliśmy się  na tournée.

Zespół Teatru przed Thalia Thetaer, w którym wystąpiliśmy w ramach Crazy Arts Festival

Początek kolejnego roku to film  Bojomira II , będący jednocześnie pożegnaniem ze spektaklem, powrót do Alkestis, w zmienionej znów obsadie i początek prac przygotowawzcych  do kolejnego przedsięwzięcia:Tristana i Izoldy.  Póki co graliśmy i filmowali kolejne wersje Alkestis – w sumie powstało 5 filmów , z których pierwszy powstał  w 1995 a ostatni w 2001 r.

STRONA 5/6    1 2 3 4 5 6